Lazarski Aviation Academy
Umowy między liniami lotniczymi – dlaczego lecisz z innym przewoźnikiem?
Kupiłeś bilet na stronie LOT-u, pieniądze przelałeś na konto LOT-u, ale na lotnisku wsiadasz do samolotu Lufthansy? Nic dziwnego – może to wynikać z różnych umów między liniami lotniczymi, takich jak codeshare, interline czy wet-lease (ACMI).
Linie lotnicze sprzedają bilety nie tylko na swoje połączenia. Dzięki współpracy w ramach sojuszy lub umowom partnerskim oferują podróże na jednym bilecie do miejsc, do których same nie latają. Dla pasażera to większy wybór tras i możliwość nadania bagażu rejestrowanego w porcie wylotu oraz jego odbioru na końcu całej trasy (z wyjątkiem krajów, które wymagają odbioru bagażu po przylocie z zagranicy i jego ponownego nadania na lot krajowy).
Codeshare
Codeshare to ten rodzaj współpracy, który pozwala sprzedawać bilety na połączenia innego przewoźnika pod własnym numerem rejsu. Na przykład rejs Lufthansy LH5719 z Warszawy do Monachium to tak naprawdę połączenie LOT-u LO355 realizowane polskim samolotem. Rejsy Emirates z numerem serii 5000 realizowane są przez australijską linię Qantas, zaś rejsy Qantas z numerem serii 8000 obsługiwane są przez Emirates.
Codeshare dotyczy najczęściej tej samej trasy obsługiwanej przez dwóch lub więcej różnych przewoźników.
Umowy między liniami lotniczymi – czym jest interline?
Interline to porozumienie dotyczące objęcia pasażera i jego bagażu ciągłością opieki i obsługi na odcinkach podróży odbywanej różnymi liniami. To właśnie ono pozwala nadać bagaż w porcie wylotu i odebrać na końcu podróży, bez konieczności kolejnego przechodzenia przez check-in. Dotyczy tras, których dany przewoźnik sam nie obsługuje. Na przykład LOT ma umowę interline m.in. z liniami Alaska Airlines.
Wielu przewoźników zawiera zarówno umowy interline, jak i codeshare z tymi samymi partnerami.
To nie wszystko. Wet-lease, czyli ACMI
Zarówno interline jak i codeshare nie wyczerpują tematu podróży samolotem innego przewoźnika, niż ten, którego bilet pasażer kupił. Na rynku brakuje samolotów, dlatego linie lotnicze posiłkują się wynajmowaniem dodatkowej floty z całymi załogami, ubezpieczeniem i utrzymaniem technicznym. To wet-lease, czyli ACMI od angielskich słów aircraft, crew, maintenance, insurance.
Część połączeń Lufthansy realizowana jest przez irlandzką linię lotniczą CityJet. W sezonie zimowym dla LOT-u na trasie Warszawa-Nowy Jork lata Boeing 777-200 linii EuroAtlantic, który zastąpił Airbusa A330neo przewoźnika AirBelgium. Zaś w liniach Swiss część połączeń realizują samoloty A220-300 linii airBaltic. Rejsy te traktowane są jak połączenia przewoźnika, który je zlecił – pod jego kodem i numerem lotu, z jego limitami bagażowymi, itd.
Najczęściej zarówno wygląd kabiny, jak i jej konfiguracja, różnią się od tej, którą przewoźnik oferuje na rejsach realizowanych własną flotą. I dlatego w kieszeniach foteli samolotu CRJ1000 linii CityJet znajduje się nawet duża karta informacyjna, w której Lufthansa wyjaśnia, dlaczego operatorem rejsu jest inny przewoźnik i zapewnia, że pasażerom przysługują te same prawa i standardy, co na jej własnych rejsach. Zaznaczono też, że co do zasady personel pokładowy posługuje się językiem angielskim, choć dokłada starań, by choć jeden steward lub stewardesa mówili także po niemiecku
Nierzadko przewoźnik deleguje też część własnego personelu do załogi zagranicznego przewoźnika, aby ułatwić komunikację pasażerom w ojczystym języku i dopilnować własnych standardów serwisu (tak było m.in. wówczas, gdy dla LOT-u część połączeń obsługiwał rumuński BlueAir).
Lotnictwo na Uczelni Łazarskiego
Zachęcamy do eksplorowania intrygującego świata współczesnego lotnictwa czytając naszego bloga oraz zapisując się na kierunki lotnicze na Lazarski Aviation Academy w Uczelni Łazarskiego.
